Op naar de Kerstman?!

Deze reis heb ik nog maar weinig berichten gepost. De ene reis hou je de dingen beter bij dan andere reizen, dat blijkt wel weer. Misschien komt dat ook doordat we gewoon draadloos internet aan boord hebben en ik dus veel meer contact kan onderhouden met thuis dan wanneer je alleen een A4-tje platte tekst per dag kan versturen.

In mijn vorige verslag droomde ik nog van terrasjes, wijntjes en croissantjes.. Ik droom er nu nog steeds van! Wat lijkt mij een croissantje toch verrukkelijk!
Wijntjes daarentegen heb ik wel gedronken in Bayonne.

In Bayonne was dus de eerste keer na dik vijf weken aan boord gezeten te hebben dat ik een omgeving zag zonder ook direct de Sardius te zien. Je kunt je voorstellen dat je er wel eens aan toe bent om wat anders te zien dan 100 meter schip!

Samen met de HWTK (machinist) ben ik de wal opgegaan, na koffietijd, 's middags gingen we een rondje. T-shirt met korte mouwen, haren in een staart, rugzak en portomonnee mee. Ik ga shoppen!
We liepen nog geen 10 minuten toen we elkaar aan keken en hetzelfde dachten. 'We kunnen ook gaan liften', de woorden waren nog niet gesproken of de eerste duim ging de lucht in.
Helaas, geen succes.
Dan moet ik het zelf ook maar een keer proberen, ik stak mijn duim op, een auto reed voorbij, jammer dachten we, maar 50 meter verderop werd er gestopt!
Wij half rennend richting de auto waar ik al Janis Joplin uit hoorde stapten we snel in bij een jonge meid die die dag gesurft (golf) had. In Bayonne was het namelijk nog 25 graden op het midden van de dag, dus perfect surf weer met een klein beetje wind.
Met krakkemikkig Frans uitgelegt waar we heen wilde, Carrefour? Ja! Uh..!
Met een hoop slinger paden kwamen we uiteindelijk op een grotere weg en daar zagen we in de verte al een Carrefour opduiken. Met kriebels in mn buik zou ik eindelijk niet van boord stappen om enkel diepgangen op te nemen, nee, jurkjes, schoenen, tassen, wacht op mij, ik kom er aan!

We bedankten onze lift en liepen snel richting de ingang. De geur van nieuwe kleding tegemoet.

Eenmaal binnen wilden we ook wat lekkere dingen voor aan boord kopen, zoals kaasjes, stokbrood, paté en niet te vergeten.. Wijntjes..
We liepen langs een tweetal kleding winkels waar ik All Stars zag. Mijn hart begon al sneller te kloppen maar helaas zag ik alleen maar schoentjes in kleuren die ook al in het Stalpaardje staan. Helaas. Dan maar wat anders? Ik heb echt mijn best gedaan maar niets gevonden. Ach, het bespaard weer geld, laten we het positief blijven bekijken. Nog gedacht om een kaartje aan Opa en Oma te sturen, maar ik zag alleen maar hele saaie kaartjes, maar ik heb wel aan jullie gedacht in het warme Baskenland!

Nadat we wijntjes gekocht hadden en een taxi hadden laten bellen gingen we er buiten op wachten, het was pas 2,5uur verder maar het voelde als 2,5 dag! Heerlijk.
Daar buiten direct de eerste wijn naar binnen geslobbert. 3 liter rosé mee genomen met een eigen schenk tuutje, uiteraard waren we dusdanig slim geweest om ook plastic bekertjes mee te nemen dus op een betonnen bankje in Bayonne zaten we als echte levensgenieters te proosten op onze mooie (mid)dagje uit! Met een klein stukje kaas (om te proeven!), een zonnetje op onze bol leefden we voor een klein half uurtje als de spreekwoordelijke God in Frankrijk.
Uiteindelijk was daar de taxi die ons uit de droom hielp en stonden we een half uur en 12 euro later weer aan boord.
Helemaal druk van alle belevenissen kwamen we aan boord, nog een afsluitend wijntje gedronken en toen nog even tv gekeken, als je een paar weken geen alcohol drinkt kan het er nog best eens in hakken kan ik nu uit ervaring vertellen.. Geslapen als een roosje!

De volgende dag nog verder gelost, het ruim schoongemaakt en we konden zelfs nog een extra nacht (gratis!) blijven liggen.
Dat vraagt natuurlijk om feest.

Om een uur of 21 gingen de Commodore, 2e stuurman, de leerling en ikzelf de wal op. Dat was alweer de 2e keer in een week. Zo zie je maar, dan zit je vijf weken ‘vast’, dan ben je zo maar veel vrij!

Iemand van het zeemanshuis wilde ons wel en slingen geven, een typisch Baskisch figuur met een barretje op, een snorretje en sprak zoals alle Fransen spreken zodra ze proberen Engels te praten. Deze man was bijster interessant, ik snapte totaal niet wat hij wilde zeggen, maar het was wel erg grappig want om zichzelf kon hij verschrikkelijk hard lachen. Slinger de slinger over de weg, ‘uh meneer, u heeft niets gedronken?’ dacht ik, kwamen we aan in Centre Ville.
‘Hallo Bayonne!!!’ het enige wat we terug kregen was een echo die twee keer zo hard was.
In uiteraard een Ierse pub beland, die dingen zijn ook echt net als China Town, overal ter wereld.
Daar de eerste drankjes besteld. Ik vond het een saaie bedoening, het licht was te fel (dat is niet goed voor je make up), de inrichting te oud (kale versleten banken en krukken), de barvrouw, tsja, (eerst nergens te vinden?!) en de wind die uit de ingang kwam als de deur open ging veel te koud. Hup, opslobberen dat wijntje, nog een? Hm, oke.. Weer, opslobberen dat wijntje. Nog eentje? Hm, oke.. Tot slot gingen we dan toch ergens anders even kijken.

Op mijn telefoon had ik een geweldige salsa tent gevonden, de heren aan boord waren natuurlijk toch nieuwsgierig geworden waar ik het zo af en toe nou over had. Huppa, wij het gevraagd, het was maar 300 meter, 2 minuten, maximaal!
Top, met de 2e stuurman als onze navigator volgden wij zijn aanwijzingen. Uiteindelijk kwamen we aan bij een huis wat zwaar beveiligd werd door een jonge dame en heer.
We waren de hele verkeerde kant uitgelopen en moesten weer de andere kant opgelopen, de tijd was nu wel dik verdubbeld, het was inmiddels als 5 minuten lopen, zuch, kreun, steun, de steile straatjes van Bayonne doorgestrompeld toen we het eindelijk op de borden zagen, ik heb geen idee meer hoe het heette, maar de salsa tent was hartstikke gesloten.

Gelukkig was tegen over de salsa tent nog iets open, er kwam muziek uit, ja ja, we hebben het gevonden, Centre Ville du Party haha!

Snel naar binnen gestapt waar blijkbaar een open mic avond werd gehouden met mensen die allemaal verschrikkelijk goed konden zingen. Waarschijnlijk was ik niet dronken genoeg want ik vond het verschrikkelijk klinken hahaha!
Op een gegeven moment was onze 2e ook klaar voor zijn eigen stage performance want die klom op het podium en dirigeerde de gitarist en de andere zanger tot stoppen en vervolgens het spelen van een nummer waarvan de tekst op papier stond.. ‘Sitting on the dock of the baaaaayyyy’, Otis eat your heart out!

Als een echte pop ster werd het publiek aan het einde bedankt maar hoe hard we ook klapten en joelden een toegift konden we wel vergeten.
Nouja, dan nog maar een drankje.

De heupjes werden bij de mannen steeds losser, de glazen werden steeds interessanter en als mooi aandenken aan Bayonne hebben we dan ook een prachtig glas mee genomen, nee dat is geen stelen dat is het verspreiden van het mooie Bayonne-ze serviesgoed. Haha..!!

De volgende morgen kwam al wat vroeg en snel kregen we de loods, huppa we werden naar buiten gebracht en daar konden we weer ten anker gaan. Daar lagen we dan weer. Ons anker heeft het maar zwaar te verduren. Een paar dagen later, terwijl ik met het thuisfront ge-skyped had (geniale uitvinding) belde ik met onze bevrachter en ja hoor, ze hadden een reis! What?
Een reis?
Ja, een echte!

Vol verwachting klopte ons hart..

Onze bevrachter vertelde: ‘Jullie gaan in Ribadeo cellulose laden voor Amsterdam’.
Hè, Amsterdam! Wanneer zijn we daar, hoe lang duurt het lossen? Oh dat weet je niet? Oh, oke, uhm, waar moesten we laden eigenlijk en wat? Ribadeo? Waar ligt dat? Portugal? Nee? Oh, Spanje? Zuid Spanje mag ik hopen? We willen warmte! Oh nee, noord Spanje, vlakbij waar? Vlakbij Portugal, hm ik zoek het wel op..
Ribadeo ligt ‘vlakbij’ Gijon, om het aan te geven.
Maandag laden.
Maar het is nu donderdag?
Oh, dus we kunnen hier blijven liggen? Moooooi!
We willen niet weg uit de zon!

De volgende ochtend rond de middag toch maar vertrokken, misschien konden we eerder laden in Ribadeo, dus dan zouden we ook eerder in Amsterdam zijn, hè vervelend!

In Ribadeo was het weer helaas niet zo mooi als we gehoopt hadden en de stad was ook niet zo leuk Spaans als we gehoopt hadden.
Van Sangria hadden ze (in een restaurant waar ik overigens wel overheerlijke uhm, dorado gegeten heb) nog nooit gehoord..
In de kroeg was het ook niet ontzettend spannend. Wel kon ik mijn Spaans testen, want ja inderdaad, ik ben half en half begonnen met een Spaanse thuis cursus. Ik weet zelfs al wat Sí betekend! Het gaat dus erg vlot haha!

Ook in Ribadeo zijn we twee keer weggeweest maar niet in t-shirts, de jas moest zelfs aan want door alle regen lopen in korte mouwen is ook niet alles..
De lading lag er woensdag middag keurig in en donderdag ochtend rond 01.00u zou er hoog water zijn en konden we vertrekken. Vertrek heb ik niet meegemaakt, ik lag heerlijk te ronken in mn kooitje!

De reis naar Amsterdam verliep spoedig en van de agent kregen we te horen dat we al zondag middag de loods naar binnen zouden krijgen. Het hele schip direct in rep en roer en iedereen stelde het thuisfront op de hoogte. ‘Ik kom naar Amsterdam, kom je aan boord??’ Zo ik ook uiteraard.

Zondag lagen we om 16.00u afgemeerd en moesten er nog een paar kleine dingen worden gedaan.

Om half zeven ging mijn telefoon en ik liep John al tegemoet op het haven terrein. Ik nam mijn telefoon op en in de verte zag ik een schim staan, met een witte broek, tenminste zo zag het eruit in het licht.
Ik moest lachen toen ik het inderdaad goed gezien had, want ik dacht bij mezelf, welke slimme jongen doet een lichte broek aan als je aan boord van een schip moet klauteren?

Na een uitgebreide rondleiding over het schip zouden we in Amsterdam iets gaan eten. ‘Ja maar waar dan?’ vroeg ik, ‘Nou dat zul je wel zien.’ ‘Ja maar...’ ‘Nee, ik zeg het toch niet’. Half gefrustreerd stapte ik de auto in, nieuwsgierig als ik ben móést ik gewoon weten waar we heen gingen. Eenmaal de auto geparkeerd moest ik met mijn navigatie op de telefoon het adres zoeken, maar ik mocht niet weten waar we heen gingen.
Verdikkie!
We liepen over de prinsengracht of weet ik veel waar en op een gegeven moment kwamen we een tapas bar tegen, ik begon al te lachen, hier moest het zijn en ja, daar hebben we heerlijk gegeten, (niet eens duur) en eindelijk kon ik van een heerlijk beetje sangria genieten..
We hebben daar zo genoten dat we geloof ik als laatste de deur uitstapte. Terug de Amsterdamse kou in.

Bij de auto aangekomen keek ik in een tasje, ik had natuurlijk het een en ander aan boodschapjes gevraagd.., (Hij was zelfs nog langs Kelly geweest om films op te halen! Thanks!) zag ik een zak taai taai, pepernoten en een Elle.
Ik voelde me weer een beetje mens en vrouw!
De pepernoten liggen op de brug, maar die zak met taai komt mijn hut niet uit!
Heerlijk genieten.
De Elle ben ik nog steeds aan het lezen, wat is het toch fijn om af en toe iets te lezen over vrouwen dingen en onzinnige dingen over make up als je al 7 weken alleen maar ‘Bier en tieten’ hoort.
Nouja, niet zo letterlijk hoor, deze mannen zijn natuurlijk eigenlijk gewoon heertjes!

In Amsterdam was alle lading er ontzettend snel uit, nieuwe reis was al bekent in Rotterdam koper concentraat laden voor Pori. Bah, Pori!
Dat is koud, dat is Finland!
Uiteindelijk hebben we een combinatie van koper en nikkel concentraat geladen en ziet het ruim er nu al niet meer uit.
De meeste concentraten zijn vrij zwaar, zwart (of donker) van kleur, stinken en geven altijd een lelijke afdruk in het ruim als het gelost en gewassen is.

Vooralsnog is de lading er nog niet uit, we zijn ook nog niet in Pori aangekomen, dat duurt nog anderhalve dag als ik dit typ.

Op de dag van Sinterklaas komen wij rond de middag aan. Ik denk dat we Sinterklaas in Finland net mis lopen, maar als het er erg koud is zien we de Kerstman misschien nog wel..

Aftellen is begonnen! Nog 20 nachtjes en dan kan ik weer thuis in mn bedje kruipen, ik kan niet wachten.....