Rota, Gemlik en Bosporus

Na zo´n mooi weekend met goed weer in Salerno had ik eigenlijk niet anders verwacht (gehoopt) dat het niet anders zou zijn in Turkije.

Er gaan duizenden Nederlanders heen iedere vakantie dus dan zal het wel goedkoop en warm zijn.
Ik heb het helaas niet kunnen ervaren!

We kwamen ’s avonds aan in Rota en ik lag lekker in mn mandje en werd de volgende morgen pas wakker en zag dat het weer er niet zo best uit zag.
Toen ik naar buiten liep begon het te regenen.. Was dit nou dat o-zo-leuke Turkije?

Eindelijk werd er gelost, ze begonnen om 17u.., wat voor de zoveelste keer een stuk langzamer ging dan wat geplant was waardoor wij weer vertraagd raakten, later in de volgende haven zouden aan komen, achja, het leven van een zeeman gaat niet altijd over rozen.

De matrozen waren nog wel even de wal op geweest, maar er was vrij weinig te doen of te zien. Behalve moskeen dan want die kon ik vanaf het schip al zien in overvloed. Ook horen trouwens, voor mn gevoel gingen die apparaten om de minuut af.
En dan lag het werk ook stil. Wat voor ons op zich best fijn was want we konden gewoon rustig eten haha!
Na een lange dag konden we weer gaan varen, uiteraard pas om middernacht wat ontzettend fijn was voor de schoonheidsslaapjes. Het was het begin van mijn wacht en de loods ging van boord. Toen kwam ik erachter dat hij zijn vhf-radio, waarmee hij met het loodsstation of de wal communiceert vergeten was! Haha!
Het was nog een mooi ding ook! Ik zeg: Hebben!!
Om 6u waren we alweer in Gemlik. Of nouja.., toen moesten we daar maar gaan drijven want onze ligplaats was nog bezet.
Ik had meerdere malen opgeroepen om te vragen of we meteen de loods zouden krijgen en of we dus meteen naar binnen konden en het antwoord was steeds ja geweest.
Tot zo’n 5 mijl voor het loodsstation, toen kreeg ik de mededeling om te gaan drijven. Een uurtje, hooguit anderhalf en dan zouden we de loods krijgen.
Drie uur later kregen we dan eindelijk de loods; die van de andere loods had gehoord dat ie zn radio vergeten was en ‘m dus ook mee nam; voeren we om half 10 naar binnen en onze lading die nog bestond uit 102 rollen staal (zo’n 1700 ton) zou er wel even uitgehaald worden.
In Turkije liep het niet zo storm want rond 21u was de lading er pas uit.

Het communiceren met de mensen verliep helaas ook niet vlekkeloos wat voor de nodige ongemakken zorgden, maar de ervaring had anderen al geleerd dat het vaker er zo aan toe gaat in Turkije.
Weinig mensen die Engels spraken. Wel een stuk of wat haven arbeiders die me snoepjes aanboden, welke ik vriendelijk afsloeg, wat sommige vreemd vonden tenminste dat was wat ik van hun gezichten afleidde.
Uiteindelijk konden we uit Gemlik ook vertrekken, alle lading was er uit, en om 2300u hadden we de loods en werden de trossen weer aan boord getrokken.

Om middernacht kwam ik weer op wacht, op naar Constantza, via Istanbul Bogazi (beter bekend als Bosporus). Helaas voor ons was het noord gaande verkeer gestremd en zouden we misschien wel 24u ten anker moeten gaan.
Gelukkig werden we ´s morgens vroeg opgeroepen en konden we als laatste schip mee in het konvooi!
Om 10u kwamen we daar aan, de kapitein belde mij even daarvoor wakker, want ik wilde het wel graag zien, en kwam tegelijkertijd met de loods op de brug.

Istanbul is een ontzettend grote stad, tenminste van wat ik er gezien heb. Het heeft zo’n 15 miljoen (geschatte) inwoners. Erg modern, een heel groot uitgaanscircuit en ook een hoop mooie architectuur. Een he-le hoop moskeen ook. Op iedere straathoek!
Zou best een weekendje Istanbul willen meemaken!
Bosporus was daarentegen minder interessant, want zodra we voorbij Istanbul voeren werd het een stuk minder ‘druk’ qua gebouwen, wel een hele hoop miljonairs stekkies.
Wat een huizen zeg! Aan het water, met een jachtje ervoor.

Ja, i’d say: Life’s good in Istanbul! (Voor opa en oma: Ja, ik zou zeggen: Het is goed boeren in Istanbul!)