Van Schotland naar Turkije via Nederland en Italië
Door: Cynthia
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
21 Oktober 2010 | Italië, Salerno
In Montrose, Schotland waar wij zondag 3 oktober aan kwamen rond een uur of 12 hebben we de trossen uiteraard in de regen vast geknoopt en was het tijd voor een lekkere aankomst borrel.
Zijn in Montrose ook even naar het zeemanshuis geweest, wat erg gezellig was: Er was internet!
Even de hyves, facebook en email pagina’s bekeken en van een oud-collega van de HAL kreeg ik te horen dat we in zijn home-town waren! We moesten absoluut naar de ‘Golf-Inn’ want dat was het he-le-maal.
Wij nietsvermoedende Nederlanders op naar de Golf-Inn, na enig wandelingetje en het eenmaal gevraagd te hebben stonden we daar voor een wit gebouw, met neon letters Golf-Inn. Nou, eenmaal binnen gestapt werden we aangekeken of we wel goed bij ons hoofd waren, wat we moesten, want we waren natuurlijk geen lokalen. Toch even gaan zitten en de mannen gingen vanzelfsprekend voor een ‘pint lager’ en ik nam maar een lekker wodka’tje lemonade.
Daarna maar weer snel vertrokken uit de Golf-Inn, waar naar de Ryder Cup (golf) en twee verschillende voetbal wedstrijden werd gekeken. Niet echt ons ding.
Zijn toen weer terug gelopen naar downtown Montrose, waar minstens een drietal pubs waren.. Nou op zondag avond is het meestal feest, in Alkmaar in ieder geval wel, maar in Montrose viel het me nogal tegen. Nog wel een paar drankjes besteld. De HWTK (hoofd werktuigkundige) Johan en Bastien zaten aan een lokaal biertje en de kapitein Paul zat aan een pint Guinness. Johan en Bastien wilde ook wel eens wat anders proberen en liet het nou net mijn rondje zijn, dus ik mocht ze verrassen. Haha! Nouja, zoals gevraagd koos ik voor een ander lokaal biertje wat ik iemand anders ook zag bestellen en dacht dat het dan wel goed moest zijn.., toch?!
Ik zette het biertje op tafel en de twee keken al behoorlijk bedenkelijk, maar waagde zich er toch aan. Eerst Bastien, die nog net zijn gezicht in de plooi kon houden en zei dat het niet helemaal zijn favoriet was maar dat t ‘wel ging’ en even later nam ook Johan een slok en zijn gezicht vertrok direct en ‘Gatverdamme-wat-een-bocht!’
Oeps, verkeerde keuze?! Tsja, je moet natuurlijk ook niet aan een niet-bier-drinker vragen of ze een biertje uit wil kiezen!
Na een aantal betere biertjes hadden een aantal trek gekregen, ik zelf niet zo, maar om nou alleen in de pub achter te blijven.. Dus gingen we naar het Indiase restaurant wat we al hadden gezien op weg naar de pub.
Daar aangekomen bleek dat ze niet vanaf een menu serveerde, wat ik vrij normaal vind in een restaurant maar ze hadden alleen een buffet. Ik had meteen het gevoel dat ik in een hotel was beland. Het eten daarentegen was errrrrug lekker en hebben we niets te klagen gehad! En dat voor een prachtig prijsje van 10 of 15 pond per persoon. En, Nederlands als we zijn, gingen we natuurlijk meerdere keren langs het buffet.. We moesten het geld er wel uit eten natuurlijk..
Daarna zijn we weer terug richting de Saffier gelopen maar voordat we daar aan kwamen zijn we nog naar een pub geweest waar een karaoke avond aan de gang was.
Ik weet niet of je zelf wel eens een dronken Engelse hebt gezien die probeert een tekst voor te lezen op een bepaalde melodie, maar nee, het was voor de meeste geen succes.
Wij hadden niet genoeg gedronken om ons zelf voor schut te zetten dus na het even aangekeken te hebben zijn we weer vertrokken en aan boord gestapt.
Achteraf maar goed ook, want de volgende dag moesten we natuurlijk wel van onze lading af!
Op maandag hadden ze niet alles gelost maar een gedeelte en dinsdag laat in de middag waren ze klaar en rond etenstijd, kwam de loods aan boord en vertrokken we uit Montrose. Wat een wereld stad..
Er was slecht weer voorspeld dus we maakte onze borst al nat want in ballast de Noordzee over met slecht weer, dat wilde niemand.
Gelukkig viel het weer mee en kwamen we woensdag avond om 2230u aan in IJmuiden.
Om 0200u zou er begonnen worden met laden, wat zat het ons weer mee.. De eerste vooruitzichten waren vrijdag beginnen, maar achja, als we eerder begonnen zouden we ook eerder in Salerno aan komen, wat wel weer positief zou zijn voor ons ga-de-wal-op-saldo!
Vrijdag om 0800 vertrokken we met een ruim voor stalen rollen naar Salerno, Italië. Eindelijk een mooi rustig reisje, lekker wat dagen op zee! Tijd om een zwembad te bouwen.
Op 10-10-2010 was onze bootsman Adenan jarig, hij heeft nu de mooie leeftijd bereikt van 40! Een groot feest, hij mocht dus ook bepalen wat we gingen eten. Eten en drinken vloeide rijkelijk. Heerlijk gegeten, we hadden de hele dag, vanaf 12u tot zo’n 17u een kleine bbq gehouden. Om 16u toen er nog een of twee stokjes lagen, we net een overheerlijke Indonesische ijs-cake op hadden, die als een blok beton op mn overvolle maag viel vroeg de kok wat we graag wilde eten om 18u..
Grapjas, hij was nog serieus ook. Ik plofte al zowat, de rest ook dus uiteraard hoefde hij niets meer te maken voor de avond!
Eenmaal door Biskaje heen en langs Gibraltar (dat zit tussen Spanje en Marokko) stond het zwembad dan ook. Plus een brugstoel. Zodat je tijdens je wacht ook nog aan je kleuren-schema kunt werken.
We trokken allemaal ons mooie goed uit de kast, waar weinig mouw of broekspijp aan zat en de eerste badgasten waren de kapitein en onze leerling niet veel later sprong ook de hwtk erin en na mijn wacht kon ook ik de heren vergezellen. Ik dacht dat het ontzettend lekker warm water zou zijn. De heren hadden mij niet verteld dat het water eigenlijk nog maar amper de 18 graden had geraakt. Brrr!!
Toen ik eenmaal door was viel het allemaal wel mee. Ook kwamen de bootsman en matroos nog in het koude badje zitten. De kok die geloofde het allemaal wel en kwam met de smoes dat hij het eten klaar moest maken.. De stuurman Roman, tsjah, die kon alleen maar vanaf boven toe kijken en bier laten zakken vanaf de brug.
Afgelopen zaterdag 16 oktober was het dan eindelijk zo ver. Aankomst in Salerno!
We zouden ten anker gaan en dan misschien pas zondag avond laat naar binnen varen, daar ging onze Salerno-droom.
Om 12u kregen we een mailtje van de agent dat we misschien wel en misschien niet naar binnen zouden varen. Lekker duidelijk weer.
Tijdens mijn wacht riep ik de haven op en vroeg of we naar binnen konden, ‘pilot on arrival?’ en hier was het antwoord YES op!
YES! Dat dachten wij ook! We gaan naar binnen en pizza eten!!
’s Avonds gingen we dus met z’n allen de wal op. De stuurman en de matrozen mochten ’s nachts de wal niet op omdat zij geen Europese nationaliteit hebben. Dat viel niet erg goed.. Voor ons, de Nederlanders maakte het niet uit, wij konden net zo lang weg blijven als we wilden.
Eerst maar eens een pizza scoren. We gingen met de bus de stad in, en liepen direct de goede kant op (dankzij geweldige interne gps van de stuurman en kapitein) en stonden in een grote winkelstraat waar allerlei merknamen om onze oren vlogen.
Dior, Gucci, D&G, Dsquared, Calvin Klein, Fornarina, Viktor & Rolf, noem het maar op.
De missie voor de zondag was meteen gezet. Shoppen!!
Eerst maar eens een leuk terrasje vinden waar we onze droge keeltjes konden smeren.. Eenmaal gevonden zaten we vlakbij een mooi plein waar we uitkeken op een tango studio, een ijs salon en vlak bij een pizzeria. Maar was dat wel een goeie? Wij wisten er niets van af maar de ober vertelde ons dat het een goede keuze zou zijn.
Eigenwijs als we waren zijn we toen vertrokken en niet naar het goede kleine ouderwets aangeklede Italiaanse restaurantje gegaan maar doorgelopen door een aantal prachtige straatjes vol met mooie winkels. Hier zagen we geen enkel restaurant maar na het gevraagd te hebben wisten we waar we heen moesten, de Italianen spreken niet erg goed engels maar ze doen er alles aan om je te helpen. Ontzettend vriendelijk!
Toen we het restaurantje gevonden hadden stond er een rij van minstens 15 personen, ik liep nog even naar binnen maar het zat er propvol en besloten om verder te gaan kijken. Het knaagde wel een beetje, want een restaurant wat zo vol zit dat moet wel goed zijn toch??
Aangekomen in een restaurantje dat Sas di Musella heette (?!) wat ons wel aan stond werden we naar de tafel begeleid en het voelde alsof we in een echte Italiaanse film zaten, een hoop geschreeuw, iedereen die met grootse handgebaren van alles duidelijk probeerde te maken. Een lokale wijn gedronken ‘Surripe’ die een aparte smaak had. Hij lag er al een tijdje volgens mij..
Naast onze tafel zaten vier mensen met 3 pizza’s, ze deelden de pizza’s zodat iedereen van iedere pizza een stukje had.
De mannen wilden hetzelfde maar ik zag daar niet zo veel in. Ik wilde een grote pizza waarvan ik wist dat ik m lekker zou vinden!
De pizza was ook verrukkkkkelijk!! Een echte Italiaanse pizza die smaakt toch erg anders dan thuis een Ristorante pizza uit de vriezer haha!
We wilden nog een tiramisu toe, maar helaas hadden ze dat niet. Wel een erg lekker chocolade taartje toe gehad, die gemaakt werd door grootmoeder.
Daarna voldaan als we waren wilden we wel weer terug aan boord, Salerno kwam niet echt over als een echte party-stad, plus dat we er allemaal niet zo veel voor voelden.
Op de terug weg kwamen we nog wel langs een cocktail bar Do Ga Na, waar we voor een habbekrats een paar heerlijke cocktails geserveerd kregen, plus een zwaan van fruit, het was heerlijk, met een hoofdletter H! Er zat wel het één en ander aan alcohol in haha!
Rond een uur of 2 zijn we daar ook vertrokken en liepen het haven terrein weer op. Hier stonden allemaal nieuwe Fiat Punto’s, Bravo’s, Lancia’s en Alfa Romeo Guillettes. Johan opende het allereerste portier en tot mijn verbazing ging de deur open, geen alarm en de sleutels lagen voor de pook. De volgende auto ging ook gewoon open, allemaal gingen ze gewoon open. Johan heeft nog even test-gezeten in een Alfa en kwam al snel tot de conclusie dat de Italianen niet erg lange benen hebben, haha!
Ook Bastien opende een aantal deuren en toen wilde ik natuurlijk ook wel. En daar stond een Lancia, deze waren we nog niet gepasseerd en ik wilde deze ook wel eens van binnen bekijken. Dus ik open het portier, ik spring 2 meter de lucht in, ren een paar meter vooruit, mn hart zat in mn keel en die auto die loeide en loeide maar.. Ik open een auto deur en het alarm ging af! SHIT!
Na iets gekalmeerd te zijn hoopte ik dat het alarm er snel mee op zou houden en gelukkig deed ie dat ook.
Na zo’n ervaring kan ik rustig zeggen dat ik in het vervolg alleen maar auto’s open waarvan ik de sleutel in mn hand heb…
Rustig en lang uitslapen was er niet bij want voor 12en riep de kapitein door de intercom dat het bier-tijd was! Huh? Bier-tijd.. Ik moest er niet aan denken. Gelukkig geen last van een Kingland (kater) maar trek in een wijntje, neh..
Om 14u stond ik klaar om weer de wal op de te gaan, Bastien ging met me mee, die wilde ook wel het een en ander aanschaffen.
De bus in, die hier gratis was(!) en in het centrum weer uitgestapt. Even rond gelopen, kwamen tot de conclusie dat bijna alle winkels dicht waren op zondag, helaas, maar een grote shopping mall was wel open.
Even wat geld pinnen..
We liepen achter een man aan die de deuren open deed met zn bank pas en glipte zo naar binnen. Bastien had zn pasje al klaar dus die ging eerst pinnen. Hij stopte zijn pasje er in, en op het scherm kwam in hoofdletters te staan: Even geduld. Uhm, oke.., na 10 minuten geduld en het gevraagd te hebben bleek dat de automaat vast was gelopen. Bastien bellen met het thuisfront dat zijn pas geblokkeerd moest worden. Zijn ouders waren niet thuis dus dat zouden ze doen zodra ze thuis kwamen.
Geluk bij een ongeluk achteraf, want na allerlei gekke knoppen ingedrukt te hebben kwam de pas er weer uit!
YES!
Nog steeds geen geld, maar het plastic kaartje was weer terug!
Aan de overkant was ik gaan pinnen, deze deed het wel gelukkig, want ik was wel een beetje bang geworden. Bastien ging na mij ook hier pinnen en ook hij kreeg gewoon zijn centjes.
Nu kon er serieus geshopt worden.
Wij weer naar de shopping mall, Bastien heeft twee t-shirts gekocht en ik kocht een t-shirt met een geweldige tekst erop (ik hou het nog even spannend) een ontzettend gave zonnebril van een onbekend merk en een allermooiste handtas van Calvin Klein! Cynthia in extase..
Nu was het tijd voor een echt Italiaans ijsje. Op het plein waar we al geweest waren gingen we naar binnen en nam ik een hoorntje met chocolade ijs waar nootjes in zaten, stukjes crunchy en nog meer lekkere dingetjes. Bastien en in dachten dat het wel een behoorlijke duit zou kosten maar de caissière maakte een mooie rekenfout waardoor we teveel geld terug kregen! De ijsjes hebben ons geloof ik 3 euro gekost!
’s Avonds hebben we nog een keer met zn allen pizza gegeten in het restaurantje waar het de vorige dag zo ontzettend druk was en om 21u waren we weer terug aan boord.
De pizza was super, maar de ambiance in het eerste zaakje Sas di Musella die deed het ‘m wel.
Al met al, een lange reis, een lange lap met tekst en een goed weekend!
We zijn nu onderweg naar Rota, vanmorgen door Dardenelles heen gevaren en vanavond ten anker.
Ik ben benieuwd wat Turkije voor ons in petto heeft!
-
21 Oktober 2010 - 13:08
Rens:
Hey Cynthia, weer een leuk verhaal! Je maak nog eens wat mee zeg.
Groetjes Rens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley