'Crackerjackerbox'

Het is al weer een paar mijl geleden dat ik m’n laatste verhaaltje op de site postte, dus het is hoog tijd voor een echte update!

Vanuit het hoge noorden zijn we behoorlijk afgezakt naar Liverpool waar we afgelopen dinsdag laat in de middag aan kwamen.
Er werd die dag ook niet meer gelost dus dat was voor ons erg mooi. Beter kunnen we het niet krijgen.
Alles alvast gereed gemaakt voor de volgende ochtend om te lossen en huppa onder de douche en om een uur of 20 zaten we in de taxi op weg naar het metro station van Seaforth and Litherland, wie kent het niet.
Eerst nog even langs een pin automaat, want we hadden natuurlijk geen ponden bij ons.
Pond staat niet heel erg laag meer, het is geloof ik 1pond=0,90euro, maar toch, het is toch leuker stappen dan in Nederland :)

Onderweg van Seaforth & Litherland, reden we door allerlei stationnetjes heen, waar een hoop oude huizen te zien waren.
Net zo vervallen als je op de tv ziet. En die Engelsen houden niet zo van opruimen geloof ik.
Overal in ieder huis, vanuit de metro kon je zo naar binnen kijken, lag bende!

Aangekomen op Liverpool Central, uitgestapt en richting de uitgang gelopen, hm.., ja, en waar moet je dan heen? Nou, naar de eerste de beste kroeg natuurlijk!
Huppa, we kwamen daar aan en het was net zo klein als het klerkje van de hele Notaris (kroeg in Alkmaar), bere druk, en zou ik het belangrijkste nog bijna vergeten, er werd gedronken, geklonken en gezongen.
Huh? Gezongen?
Ja, op maandag, dinsdag, woensdag en soms ook op donderdag avond komen de ‘locals’ naar de pub om gezellig een deuntje te zingen, karaoke dus. Juist.
Ik weet wel dat mensen denken dat ze geweldig zijn (maakt niet uit in wat) als ze dronken zijn, maar dit sloeg echt werkelijk nergens op. Prachtig.
Dronken Engelsen, met te korte rokjes/shirtjes etc, noem het maar op.
Om snel op Engels niveau te komen, bestelden we in rap tempo pints, beers en ander sterk spul, ik noem een wodka :) genuttigd.
Toen ging de echte lokale ster op treden, had het over 'Crackerjackerboxes' en de muziek stond zoo hard dat je elkaar echt niet meer kon verstaan (misschien waren t wel doven Engelsen en vonden ze t daarom zo mooi?!) werd het voor ons wel tijd om het verder op te zoeken.

Tom die had al buiten in de (vries)kou staan te roken en vrienden gemaakt, natuurlijk, dus die wist precíés waar we heen moesten. ‘Ja, we gaan hier de hoek om, en dan in de straat moet het ergens zijn’ ‘Oké Tom, maar is dat dan aan de linker of rechter kant van de straat?’ ‘Uhh.., ja dat weet ik ook niet’ Nou, Tom’s wijze raad opgevolgd er heen gelopen en geen kroeg, of ik moet natuurlijk pub zeggen, gevonden.
Weer terug gelopen, en die andere kant op, ja daar was het pas echt feest.
Grote discotheken die op een dinsdag nacht rustig tot 4u open zijn, en bere-druk daar binnen! Voor een dinsdag avond, nee dinsdag nacht dan.
Alle discotheken waren ook gewoon open, geen entree betalen, dus dat vonden we sowieso al leuk. Daar allemaal jongeren dansen en dronken. Ze gaan daar waarschijnlijk niet naar school of hebben geen werk. Liverpool staat er bekend om.
Ze stelen wel een hoop, daar waren we voor gewaarschuwd dus geld goed in de gaten houden.

Op een gegeven moment had ik het wel gehad, de stuwadoors zouden namelijk woensdag vroeg, om 7u beginnen dus ik moest er een uur van te voren uit. Eenmaal de mannen mee naar buiten gesleept kwamen we ze weer tegen.
'Wie' denk je dan? Nou, andere Nederlanders. Je komt ze echt o-ver-al tegen.
Daar begonnen we uiteraard dan wel weer mee te praten, want dat is dan wel weer leuk, en werden we uitgenodigd voor een drankje.
Daar zeiden we geen nee tegen. Eigenlijk wilde ik dat wel doen, maar iedereen kent ‘m ‘Samen uit, samen thuis’, dus ik moest ook maar weer mee.

Na een drankje of wat toch naar het schip terug gereden met de traditionele Engelse taxi en weer aan boord geklommen. Het was een uur of 3 geloof ik.

Veel te vroeg ging mijn wekkertje dus, en stond ik niet al te vrolijk in de vrieskou en wind aan dek..
Die dag, woensdag, alles gelost en huppa, trossen los en in ballast op naar… Cardiff, Wales!
Ja, wie kent t niet.
Het alom bekende Cardiff.
Ja, nouja, ik was er niet bekend mee. Bristol? Zegt dat iets, Bristol Channel?
Ik was daar wel al eens geweest, een aantal jaar terug dat ik in de zomer op een boot stapte voor vakantie werk moest ik ook in Bristol op stappen.

Maar dat was niet wat ik wilde vertellen, ik wilde graag nog de wilde Cardiff verhalen mededelen!
Om een uur of 21 stapten we gedrieën van boord en kropen we door een hek heen, ja je moet er wat voor over hebben om weg te zijn van het schip. Er was echt geen andere uitgang!
Bij de poort stond er gelukkig al een taxi op ons te wachten die ik een half uur daarvoor gebeld had, en konden we in stappen.
Nee, het was geen echte ouwe Engelse wagen. De beste man praatte behoorlijk snel, met een geheel ander accent dan het ‘Liverpools’ en dat was behoorlijk ingewikkeld.
We waren immers net gewent aan dat accent. Na verloop van tijd, denk toch dat de taxi al met al er een 15 minuten over deed om ons in de stad te brengen, kwamen we aan bij de hoofdstraat.
Dit was Cardiff ten voeten uit. Oeh, spannend! Nou, jongens, let’s go!
Uitgestapt en eerst maar weer even pinnen, ja alweer.., het leek zo goedkoop in Liverpool, maar dat bleek vies tegen te vallen.
Cardiff daarentegen.. Uit het steegje gelopen en Tom ziet een bord: ‘Oeh, till midnight all drinks 80p’! Daar moeten we heen, waarop de kap zei, joh laten we eerst even een beetje cultuur opsnuiven, dus eerst even een rondje gelopen, werkelijk een prachtige kerk gezien, nee heb daar geen foto’s van (haha) en toen snel naar die ‘pub’ gerend waar 80p (pence is cent) op stond! Daar kwamen we binnen en o-ver-al mannen in rokken! Whaaa! SEXY!
Alle kerels met een kilt. Dansen, en springen, ohja, deze waren voor de verandering ook dronken. Nog meer werd er gedanst we namen een drankje, een pint, een halve pint en een vodka-sprite voor de legendarische prijs van 2pond! 2pond! Ja echt, 2 pond! Hahaha!
Tom die zei meteen ‘hier blijven we de hele avond’,maar toen had hij nog geen slokje van zn lekkere Guinness geproefd.
Toen vertrok z’n gezicht en zei ‘nou in Liverpool smaakte het me toch een stuk beter’, ja mijn wodka ook. Na twee drankjes hadden we het wel gehad met die Welsh men die allemaal druk en dronken waren en allemaal een beetje een agressieve blik hadden dus huppa jas dicht en naar de volgende.
Letterlijk.
De eerste de beste kroeg weer ingestapt en waar belandde we nu weer?! We moesten een trap af, de geur van zweet voeten/oksels, schimmel en andere ellende kwam ons al tegemoet. ‘Ja, hier moeten we zijn’ riep die ouwe nog. Juist. Eenmaal door de deuren heen, kwam ons een lucht tegemoet, we konden de schimmel zowat proeven!
Vreselijk smerig. Ook geen Guinness daar te koop, ook geen ice tea trouwens, want dat is wat ik wilde drinken, ik had geleerd van Liverpool.. Maar er was wel Bud (Budweiser) te koop.
En dat schijnt écht slecht bier te zijn! Tom vond het heerlijk. Een halve liter later stonden we weer buiten. Het enige wat we alle drie dachten was, aaaaahh, frisse lucht!
Ik vond het toen al weer mooi geweest, m’n avond was nu helemaal top en zo wilde ik ‘m graag afsluiten, maar net zoals in Liverpool, moesten we nog even door. ‘Nog eentje Cynthia, kom op’ Ik moest er weer aan toe geven.
Op naar een cocktailbar, hmm.., dat was wel lekker natuurlijk. Nou doe mij dan maar een Strawberry Daiquiri!
Mijn all time favorite, die ik al niet meer had gehad sinds, uhm.., Stuttgard?! Tom die bestelde ook een zelfde drankje voor zich zelf. (haha)
Ik had niet gezegd dat het een echt vrouwen drankje was, maar goed, as he wishes..
Kwam ie aangelopen met 2 daiquiri’s en een pint voor de kap, nam een slokje en zei ‘Jeuz, wat is dat zoet zeg, dit is een echt vrouwen drankie’ Hahaha!!
Inderdaad :D I’m lovin’ it :D

Ik was lekker aan het nippen, werkelijk genieten van mijn drankje, en toen ik ‘m op had, was het echt de hoogste tijd..
Op naar de Wok 2 walk.
Hm.., daar nog heerlijk even wat gegeten, we waren de Mac Donald/ Burger King nu ook wel een keertje zat.
Liepen naar buiten en daar was onze grote vriend.
De taxi!
Ingestapt, naar boord gereden, werden voor de gangway afgezet, beter konden we het ons niet wensen. En om kwart over 1 lag ik in m’n mandje.
Vier lange uren later ging mijn wekkertje, en ik voelde me als herboren. Een stuk beter dan die brakke woensdag.

Tijd om staal te laden.

Dat hebben we gedaan en nu zijn we onderweg naar het prachtige altijd naar visruikende IJmuiden...