Onderzoeksvaartuig of toch liever een jet-ski?

De afgelopen twee weken hebben we een hoop onderzoek gedaan naar koud water koraal.

Ontzettend interessant, en er is mij een hoop ingewikkelde wetenschappelijke informatie toegespeeld welke ik nu al weer een klein beetje kwijt ben..
Ik moet ook toe geven dat ik daar helemaal niet te veel over wil vertellen..

Het onderzoek was tot daar aan toe, de wetenschappers waren ontzettend gezellig, hadden een vrij jonge club, dus we vermaakten ons wel.

Op een aantal avonden kwamen er een aantal heren naar boven tijdens mijn wacht en bleven wachten op mij tot het 4u geweest was om samen nog een ‘after four’ party te houden.. Tot het licht werd, dan werd het echt tijd om ons mandje op te zoeken..

In het zwembad gezeten, dit maal geen echt keurig zwembad zoals we gewent zijn.., nee dit was een improvisatie zwembad waar wetenschappelijke apparatuur in vervoerd werd, maar zolang het aan boord stond werden de kisten niet gebruikt en dus werden die gevuld met lekker warm zee water, het water temperatuurtje was op sommige plekken 32 graden Celsius, bedenk zelf maar dan hoe warm het was buiten het zwembadje!

Ben ook heerlijk bij gekleurd..
Maar in Nederland is het ook bijna zomer dus jullie hebben vast ook niets te klagen, tussen de regendruppels door dan (haha)!

Gisteren ochtend op 10 juni kwamen we om een uur of 8 aan in St. George’s, ik was er niet bij.
Ik lag nog lekker te snurken en werd pas later wakker omdat ik nog gewoon mijn wachtje had gedraaid ’s nachts. Toen ik wakker werd opende ik de gordijntjes en zag de kade naast ons scheepje, dat was wel weer een fijn gezicht.

’s Avonds gingen de wetenschappers nog een hapje en een drankje doen in de stad van St. George’s, wat ongeveer net zo groot is als Lutjebroek, één straat en 2 zogenaamde barretjes.
Ik ging ook mee, want ik wilde natuurlijk ook nog wel wat van Bermuda zien, had en heb er nog steeds geen genoeg van, wat een eiland!!

Heb een heerlijke pizza gegeten, de specialiteit van Bermuda (grapje..) maar hij was wel lekker..
Daarna nog naar The White Horses geweest, nog op de foto gegaan met kanonnen, palm bomen en ben nog bijna onthoofd..
De foto’s moeten voor de boekdelen gaan zorgen!
The White Horses is een soort bar, maar je kunt er ook eten, een echte bar is er niet in St. George’s en om nou helemaal naar Hamilton te gaan voor een drankje ’s avonds..
De taxi’s zijn ook niet te betalen, dus we zouden niet eens aan kunnen komen bij wijze van spreken..

Nu ik dit schrijf is het vandaag, vrijdag 11 juni, was het ook nog een drukte van jewelste, de nieuwe wetenschap-ploeg is aan boord gestapt, en dat zijn 19 man.
Zijn nu in totaal met 30 mensen aan boord wat betekend dat we in twee groepen moeten eten.
Omdat er anders gewoonweg te weinig zitplek is.
Een groep om 1130 en de andere om 1230, het is een heel gepriegel en ik vind het voor de kok, Arend, dan ook een hele klus.
En deze kok dat is er niet zo maar eentje, nee, deze heeft in 3* restaurants gewerkt in Frankrijk, altijd op luxe super jachten gevaren dus ‘eten wat de pot schaft’ dat wil hier wel aardig…

Om 16u moesten we naar een andere kade verhalen, aan de andere kant van het eiland, namelijk in Dockyard, dit is ook waar alle cruise schepen aanmeren, en we zagen er nog twee vertrekken vanmiddag. Zo waren er gister nog drie passagiers schepen, zo zijn ze allemaal weer vertrokken..
De loods kwam aan boord een hele gezellige man, van ik schat een jaar of 45 en die hield wel van een babbel, het duurde twee uur om van de ene naar de andere kade te varen en ik heb de mooiste verhalen mogen aan horen, ik vond het werkelijk fantastisch.
Zoals die man verhalen kon vertellen, prachtig, over grote huizen, de gemiddelde prijs van een huis op Bermuda is 1,5 miljoen dollar, en de Bermuda dollar is evenveel waard als de US dollar.. Reken maar uit!!
Hij vertelde dat z’n ouders een hotel hebben gekocht 20 jaar geleden voor 250.000 dollar en dat hebben ze laten taxeren vorig jaar en het is nu, schrik niet 35 miljoen dollar waard!!!!!!!!!! AAAAH!
Ik wil hier ook wel wonen haha! Alleen nog een rijke Bermudiaan (??!) zoeken hahaha!!

Hij vertelde over Jet-ski’s en ik vertelde dan hoe gaaf het mij leek maar dat ik dat nog nooit gedaan had.
Eenmaal aangemeerd hier in Dockyard vroeg hij wat onze plannen voor vanavond waren en wij zeiden niet veel, toen vroeg hij of dat echt waar was, juist omdat het zo’n mooie avond was.
Ik bedacht me toen weer zijn jet-ski verhaal en dacht, ‘brutalen hebben de halve wereld’ dus ik vroeg of we niet een rondje konden op zijn jet-ski’s, en jaaaa hoor!! Dat was best, hij ging met ons mee eten in ruil daarvoor mochten wij (Paul de 1e stuurman en ik) een ‘rondje’ op de jet-ski’s.
Oké, dat was een prachtige deal.
Om 19u zaten we met z'n drieen in de taxi richting Hamilton.

Hij vertelde waar het hotel stond, en dat het vlak bij het aquarium was en toen vroeg ik waar dan omdat ik er was geweest en het gebouw, mega groot en blauw had ik gezien!
Dat vond ik helemaal prachtig, ik wist gewoon een beetje hoe wat en waar, in de taxi herkende ik ook een hoop.
Eenmaal aangekomen moest hij zich nog even omkleden, hij had z’n uniform nog aan, en een paar minuten later kwam hij aangesneld, gooide een jet-ski in het water en knoopte een boot los (die ook van hem was!) en even later zaten we op het water. Het warme water welteverstaan..
Ik denk dat het zo’n 25 a 28 graden was?! Echt absoluut niet koud, want daar was ik nog bang voor, had me dik ingepakt, bikini met een zwembroek en een hempie, maar dat was niet heel erg nodig, al was het wel lekker want even later dat we uit de baai waren ging het gas open en WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat ding ging MEGA-HARD echt on-ge-lo-fe-lijk!

Eerst ging ik een rondje achterop, ik had nog nooit op zo’n apparaat gezeten en daarna ging ik een rondje voorop met hem achterop en daarna mocht ik ook een rondje alleen..
Op een gegeven moment voer ik met 105 km/u over het water en voelde ik me koningin te rijk!
Alles flitst aan je voorbij, de wind door je haren, als je je mond open doet dan krijg je ‘m niet meer dicht, je ogen tranen, het was een grote adrenaline kick!

Daarna ging Paul een paar rondjes en toen ging ik nog een keer.
Later kwam de loods, die trouwens Michael heet ook weer op de jet-ski en liet me een paar hele mooie grotten zien en een eilandje, dat iemand gekocht heeft waar sommige vogels even komen bijtanken voor ze weer verder vliegen, mooie huizen gezien, nog meer grotten en toen werd het helaas al wat schemerig, en we moesten weer terug aan boord van onze grote boot toen hebben we even 117km/u aangetikt(!!!!) en ik kon gewoon niet meer recht voor me uit kijken, mede omdat er allemaal water opspatte maar ook gewoon omdat het te hard gaat, haha, je ziet niets meer door je tranen heen!

We hadden van te voren besloten om dan met de boot van Michael terug te varen, maar eenmaal in de baai aangekomen hebben we de boot vastgeknoopt en zijn we gedrieën op de jet-ski naar de Pelagia gescheurd.
Alles was even leuk totdat…
We vlogen over de golven, we kwamen alle drie af en toe of ik kan beter zeggen, af en toe raakte m’n kont het zitje wél, want het was vaker niet dan wel!

Op een gegeven moment gingen we maar harder en harden en de golven komen dan ook steeds harder, en als je het goede ritme te pakken hebt is het heerlijk, maar als er dan een klein golfje tussen zit.. KLABAM! SPLASH!! Daar gingen we alle drie.. Huppateeee, in het water, ik kwam keihard op m’n buik terecht en Paul dacht ‘Hee, dat is zacht’ en landde boven op mij wat mij nog iets verder het water in duwde en ik hapte een behoorlijke slok zout water naar binnen, hmm!
Uiteraard hadden we allemaal wel een zwemvest om dus ik kwam zo weer boven drijven, en wat waren we blij dat we ze aan hadden! :)

Naar de jet-ski terug geploeterd, wat nog helemaal niet zo makkelijk is, want zo’n jet-ski stopt er wel mee (als je de dode mans knop mee trekt als je van dat ding afdondert) maar met een beetje stroom gaat ie toch sneller dan wat een luie zwemmer zwemt.
Dus even het tempo met z’n drieën opgevoerd en binnen een mum zaten we er weer op, we waren net halverwege denk ik en het werd steeds donkerder, wij nog met een hoop gespring, gevlieg en gegil verder gevaren totdat we weer het blauwe monster van Texel zagen.
Michael die deed nog een snelle stunt waardoor we zo weer van de jet-ski werden gelanceerd en er weer naast in het warme water lagen..
Ik had nog wel tegen Michael gezegd dat ik niet nog een keer in het water wilde!
Het was echt een ervaring om nooit te vergeten, zo spontaan als dit gebeurde dat overkomt je niet heel vaak.
Als we een andere loods hadden gehad, was dit waarschijnlijk nooit gebeurd.

We kwamen dus in een nat pak weer terug, met onze rugzakjes, die we in een soort buddy van de jet-ski waterdicht op konden bergen en toen konden we de sterke verhalen ook aan boord vertellen, daarna snel gedoucht, nog even wat gedronken en nu is het tijd om er heerlijk over te gaan dromen!

Welterusten en tot over zes en een halve week!