Het grote Brisbane avontuur!

16-12-07
Wat een leven heb ik de afgelopen 2 dagen gehad!
Ik was zaterdag de 15e vrij! Nou, dat hebben we geweten hoor..
Het begon allemaal zo.....

Op een dag in Brisbane, Australie, hadden Cynthia en Mayke een avond en een hele dag vrij..
Hier in Australie heb je zoiets als de Gold Coast, Surfers Paradise. Daar wilde we heen, vorige week al helemaal afspraken gemaakt met onze mentoren, dat we de 15e vrij wilden. Zo gezegt zo geregeld.
De 14e, moest ik eerst nog de hele dag werken, maar dat ging gelukkig zo voorbij :) Savonds gewoon nog aan boord gegeten, lekker goedkoop, en om 20u zaten we in de bus. Op weg naar Brisbane city.. Eerst gingen we daar even heen met de free shuttle bus om te kijken of we daar niet een ge-wel-dige party zouden missen. Wij alles bekeken, niets gemist, gelukkig maar.. Op naar de trein, alles is natuurlijk anders in zo’n gek linksrijdend land. Toen we uiteindelijk na veel vragen op Brisbane Central Station waren aangekomen moesten we de kaartjes kopen, weer veel vragen, welk spoor, wat is spoor in het engels? Ohja, platform, welk platform moeten we nemen, en welke trein op dat platform?
Niet geheel duidelijk zijn we ‘een’ (oude) trein in gestapt waar Gold Coast op stond, dat is waar we heen wilde dus dat moest wel goed komen volgens Mayke aka Chief Cadet (CC)..
In de trein zaten een aantal tieners, net als ik, want ik ben uiteraard ook nog een tiener, maar ik ben een leuke tiener, australische tieners zijn niet zo leuk! Er kwam een jongeheer de coupe ingestapt en begon zijn vrienden(??) uit te schelden, you bitch this you bi-atch that en ga zo maar door.. Heel gezellig. Op een gegeven moment hadden er meer mensen last van in de coupe, deze jongen die schreeuwde het uit, dat alle vrouwen hoeren waren en weet ik wat voor benamingen wij op ons voorhoofd gedrukt kregen. Een andere jongeheer die zei er wat van, en die tiener jongeheer die zei iets in de geest als: ‘Wat moet je nou bitch, kom dan ik sla je in elkaar.’ Hierdoor stond de oudere jongeheer op uit zijn treinstoel en agressief liep op de jongen af. Hij stoote zijn borstkas tegen de andere borstkas, en het kwam bijna tot een gevecht. De tiener jongeheer had het wel gezien, en draaide zijn rug om, waarom de andere heer zijn plekje weer opzocht.
Het werd rustig in de trein.
Maar niet voor lang... De jongen stond weer op, zocht weer aandacht en schreeuwde op een gegeven moment I love Acid, oftewel, speciale vertaling voor opa en oma (want ik denk heus wel aan jullie ;)), deze jongeman houd van drug, acid, is LSD, en dat is de welbekende ‘hippie’ drug. De jongen wist van geen ophouden, en iemand had de trein security (trein beveiliging) erbij gehaald. Kwamen ze aan lopen. Jut en Juul. Godsiedikkempies.. Een klein dik prop mannetje, en een drugsverslaafd vrouwtje, die er uitzag alsof ze ook wel wat van de acid wilde snoepen. Ik voelde me niet bepaald veiliger dat de beveiliging er aan kwam.
Gelukkig waren ze er wel, en gingen ze een gesprekje met de jongeheer aan, dat deze zich wat rustiger moest gaan houden, en dat je je zo niet kunt gedragen in de trein, want laten we wel wezen, deze jongeheer was natuurlijk niet alleen in de trein, nee natuurlijk niet, want als het wel zo was geweest, dan had ik dit verhaal niet kunnen schrijven! Ha! Wat een grapjas ben ik toch heh! Heb de welbekende lol broek aan, vandaar!
Het gesprekje van de beveiliging naar de jongeman toe, wierp niet bepaalt de zogenoemde vruchtjes af.
De jongen ging door de coupe lopen, verder naar een andere coupe, waar hij weer andere mensen lastig ging vallen. Alle treinreizigers verrekten zowaar de nek. We moeten natuurlijk wel alles in het oog houden. De jongenman, en zijn vrienden waren nog steeds bezig met het maken van onvriendelijke handgebaren. Erg ongepast. Een meisje, die zichzelf ook heel interessant vond, bepaalde dat zij naar de wc moest in de trein, en dus langs de vervelende jongeheer moest. Uiteraard ging zij deze weer uitdagen, waarom hij zeer fel reageerde. Het vriendje van het meisje ging toen ook naar de wc, en toen zij tegelijk terug kwamen, wilde het vriendje de jongeheer een slag voor zijn harses verkopen, maar dit mislukte. Een hele grote zwiep met zijn rechter arm, gebalde vuist, en *zoeffff* zo langs het haar van de vervelende knaap. Het vriendinnetje vond haar vriendje natuurlijk wel erg stoer, dus zijn lachte hem niet uit.
Ik des te harder.
Vriendje die zou wel even laten zien wat hij (niet) in de kast heeft. ‘Aarrghh’
Uiteindelijk begon de jogneheer in de andere coupe ook te veel herrie te schoppen, waar door hij in een gevecht kwam met een mede passagier. De security stond met de welbekende mond vol tanden. En niet omdat ze watertanden. De security, is niet echt ‘de’ security zoals ik gewent ben.
De verslaafde security mevrouw is toen naar achteren gelopen, en is de trainman (treinman) gaan halen. Deze zou het wel eventjes oplossen.
Opgelost werd er niets.
De jongenheer werd wel de trein uit gebonjourd!

Oftewel, de avond begon goed.
Gelukkig was de CC juist over de trein die we ingestapt waren en moesten we bij Nerang de trein verlaten, dat was wel zo’n 1.5uur later, en wij maar denken dat we met 30 minuten in Surfers Paradise zouden staan.
Doen we maar een andere keer, dat denken, en naar andere mensen luisteren, want niemand die het dus echt wist!
Nog even aan de security gevraagd waar we heen moesten voor de bus, maar dat was uiteindelijk niet zo moeilijk om te zien, omdat bijna alle jongvolwassen personen dezelfde bus in stapten.
Het treinkaartje, wat ons ieder $10,20 koste, geldde vanaf dat we de trein in stapte totdat we de bus uitstapte. Dat noem ik nog een handig! Niets apart gewoon gemak! (Wow, wat een slogan!)

Ik belde Charlene op met mn telefoon, een cast member, want een aantal van de cast waren ook in Surfers Paradise. Zij en ik hadden smiddags een gesprekje gehad, en zij had haar nummer voor mij achter gelaten met een briefje, dat als we zin hadden om met hun mee uit tegaan, dat ik ze kon bellen, zo gezegt zo gedaan. Wij in de bus, op naar ‘Melbas’ de ‘bar’ waar we heen moesten. De eerste grote bus stop, rechter hand: MELBAS.
Ja ja, we waren er, het feest kon beginnen, maar eerst nog even pinnen.
No money, no game (Geen geld, geen spel).
Wij naar binnen, de entree was $10, lekker weer, daar gaat ons eerste drankje. Dat is wel weer even 1/9e van ons loon!
Op naar binnen, tassen wegleggen, $3, daar gaan ons 2e halve drankje. Nou ja goed, we gaan plassen. Yes, we hoeven niet te betalen, een club naar mn hart. Hier kan Alkmaar wat van leren! Nu kan het feest bijna van start gaan, op naar de bar, waar de meiden in een ieniemini kerstpakje staan, ontzettend sexy natuurlijk. Wat gaan we drinken vanavond? Ohja, natuurlijk, Vodka-Sprite, duhh.. Ik loop naar de bar toe en vraag aan een van de schaars gekleede barmevrouwen of ik twee vodka-sprite mag bestellen, en jahoor, dat mag! In eerste instantie verstaat zij me niet, en geeft ze er eentje. $7 alsjeblieft zegt ze. Waarop ik zeg nee, ik wil er twee, niet eentje. Weer gaat ze aan de gang en ik krijg een tweede drankje voor me neer gezet op de barrand. $15 word het dan zegt ze. Waarop ik haar het geld geef, en ik loop weg. Later bedenk ik mij, huh? 7+7=15?! Sinds wanneer is dat? Omdat het nogal druk was, en een dollar niet heel veel is, zo’n 60 euro cent heb ik op dat moment besloten om niet terug te gaan. Wel heel apart hoe ze daar rekenen in Melbas.
Party time! (Feest tijd!). Op zoek naar Charlene, JD, Pete, Erin en Shannon. Die waren er ook allemaal. Als eerst vonden we Shannon. Even vragen waar iedereen is, jaa daar ergens achter in. Dat is altijd duidelijk! Wij op zoek, en jahoor, ze had nog gelijk ook, achterin, aan een tafeltje stond JD. De rest stond te dansen op een klein podiumpje (?).
Nadat de grootste party gedaan was, en iedereen wel klaar was om naar een andere club/bar te gaan, zijn we speciaal voor de boys (JD + Pete) naar de gay (homo) bar gegaan.. MP’s. Zo heette het.
Wij er heen lopen, het was om de hoek dus dat ging best vlot. Al wilde de meiden, die al aardig wat op hadden, waren liever een taxi in gestapt, maar dat was de moeite niet.
Iedereen had de ID al klaar, want je weet het maar nooit, drekkies mag je er niet in, en daar sta je dan op straat. In de hitte, want ja, het was nog warm. Gelukkig had iedereen een id of een (seaman’sbook) monsterboekje mee, en konden we zo naar binnen lopen. Eerst nog wat meer van ons loon kwijtspelen, want de entree was dit maal de helft van wat het was bij Melbas, $5 dus. Wij naar binnen, hardstikke leuk en gezellig, het was er alleen erg stil. Allemaal dragqueens, en andere aparte figuren, maar wel erg gezellig. Op een gegeven moment werd er ook een liedje gedraaid, en daar ging een drag op dansen en playbacken, hoe het nummer heet weet ik niet meer maar het ging zo: ‘You’d better bring me some water’ (“Jij moet me nu maar wat water brengen’), ik denk dat het Tina Turner was? Maar dat weet ik niet zeker, en dat is ook het enige zinnetje dat ik onthouden heb.. Tsjah, vodka-sprite laat je nou niet bepaald alle details herinneren. Toch jammer.
Uiteraard had ik mijn telefoon bij me, dat moest ook wel, anders zou het hele verhaal niet kunnen kloppen, want hoe zou ik dan Charlene gebelt hebben in eerste instantie? Juistem.
De drag deed zijn/haar ding, en net dat ik stopte met filmen, want ik nam het op, ging ‘het’ naar JD toe om er een ‘showtje’ mee/voor te doen! Zo teleurstellend als het was, moest ik het toch weer even opfleuren, dus daarom heb ik maar gekke fotos genoment met JD.
Erin lag ondertussen al een tijdje op ons ‘homebase’ (ontmoetingspunt, of letterlijk huisplaats) een bank die daar stond, was onze homebase, dus als we elkaar kwijt zouden raken, dan heh, op naar het homebase.
Iedereen kwam een beetje er naar toe gewandelt, en we hadden vieze fastfood trek. Bah, ja inderdaad, heerlijk dus.
De vrouwen die gingen er vandoor, eten halen, en daarna door naar het hotel. De mannen, die bleven nog even. Je weet hoe ze zijn, zet ze in een homo bar, en ze willen er nooit meer weg. Wij op naar een New York Pizza Slice (net als waar Suus ook gewerkt heeft! Maar dan zag het er hier vreselijk uit..) iedereen nam een slice voor maar $5.50 voor 1 slice! Ja lekker goedkoop is de Gold Coast (Goudkust), daarom heet het vast zo, omdat alles zo duur is, lijkt net als of dat we een stukje pizza kopen met goud erin! Helaas, heb nog gezocht, maar kon het echt niet vinden.
Op naar het hotel. We lopen naar de taxi standplaats, waar drie heren staan, met oranje wegwerkers vestjes aan. Wij zwaaien naar een taxi maar deze rijdt door, dat is gek denken wij. Op dat moment komt er een van de heren in oranje vestje naar ons toe gelopen, wij moeten eerst hem betalen voordat er een taxi voor ons zal stoppen. Hij regelt dat namelijk allemaal. $15 moeten wij deze meneer betalen, maar we moeten het niet aan hem geven, want dan kan hij in de problemen komen met de poiltie. Ja, voor mijn gevoel was het ook allemaal heel legaal. Eenmaal in de dure taxi, vroeg de taxi bestuurder waar we vandaan kwamen, ha! Wat een vraag, Erin antwoordde dat we van over heel de wereld kwamen, en toen ging hij raden waar we vandaan kwamen. Amerika en Schotland dat wist ie wel, maar Belgie en Nederland werd het niet. Ik zeg, dat is toch jammer.
Bij het hotel aangekomen, lopen we met zn allen direct door naar boven, naar de kamer 506/507. De deur gaat open, en ik heb werkelijk nog nooit zo’n grote hotelkamer gezien! Het waren twee aparte kamers, met een hele woonkamer erin, en keukentje, met magnetron, en een twee persoonsslaapbank.. Ge-wel-dig. Wij de slaapbank uitgeklapt en dat we er eenmaal in stapte... *klik* het licht ging uit.
Helaas ging het licht rond o4.30u al weer aan. De zon kwam uit haar bedje. Gelukkig kon ik me er tegen verweren door de airco hoger te zetten, en uiteindelijk hebben we tot ongeveer 09.30 op de slaapbank ons ding gedaan. Mayke vooral haar ding: Snurken. Ik mijn ding: Mayke wakker porren en zeggen dat ze snurkte.

Ons gedouched, en daarna zijn we naar het strand gegaan, wat wel zo’n 500 meter (?) van het hotel af lag. Ja, dat was weer een hele trip. Zijn we niet gewent natuurlijk zo ver lopen zonder werkschoenen.
Eerst eens vragen bij de receptie waar we de dichtsbijzijnde bushalte was naar Brisbane it self (zelf), dat was bus 907. Geen probleem, komt in orde, eenmaal het hotel uitgestapt kwamen we de auto nog tegen met JD, Chaz, Shannon, Pete en Erin erin (hahah erin erin), zij gingen naar een pretpark met water. Waterworld ofzo. Nee het heette anders, maar dat weet ik al weer niet meer.. Zwaaien natuurlijk, en nog een keer heel erg bedanken. Door hun was ons avontuur toch anders afgelopen dan dat we gedacht hadden.
Op naar de supermarkt. Ontbijt. Daar waren we wel aan toe, onze maagjes begonnen al te knorren, het moest nu toch wel gevult worden. End heen gelopen, en jaa, zie daar, een supermarkt. We wilde eerst gewoon een broodje halen en op strand eten, maar we zijn toch maar bij een een of ander tentje gaan eten, waarvan ik de naam niet meer weet! Maar dat geeft niet, want de broodjes waren toch niet ‘all that’ (geweldig). De jus de orange was ook nog een aangemaakt met water, dus we hebben er geen goed woord voor over! Puh!
Nog even naar de wc dacht Mayke, dus ze loopt het zaakje binnen, en het zal toch niet waar wezen, de wc hebben ze niet?! Ze kennen dat fenomeen niet, een wc in de tent. Voor ons heel logisch, maar zij hebben alleen maar publieke wc’s. We werden weer de weg op gestuurd, en wij naar lang (2 min) zoeken, vonden we het dan toch! Allebei zijn we zo pietepeuterig om de deurklinken niet aan te willen raken, dus het was nog wat om daar naar binnen en weer naar buiten te kunnen gaan. Maar wel zonder vieze handen!
Nu dan echt naar het strand. Nee toch niet, ik kan toch niet op het strand gaan liggen als ik geen handdoek hebt? Eerst nog een handdoek zoeken. Ha, een souverniers winkeltje, en ja, daar hebben ze handdoeken. Mooi, eerst zoeken welke we wilden, hebben we een handdoek in onze handen, zijn er nog meer! Die zijn natuurlijk altijd veel leuker, dus wij allebei mooie gekocht, voor $10, en ik had nog een klein stoer shortje gekocht. Is weer eens wat anders dan het rokje.
Nu zijn we echt klaar voor het strand.
Staan we op een kruispunt. Welke kant moeten we nou op? Ik kijk CC vragend aan. Ik weet het niet meer, mijn orientatie is weg. Zoef! Gone with the wind (Meegenomen door de wind). CC zegt, ik weet het, volg mij. Ik doe dat direct, we steken de drukke weg over, we wachten natuurlijk wel eerst tot het oversteeklicht groen oplicht. Zo zijn we gewoon: pittig. Daar gaan we dan, de straat over, links af, langs de subway, en ja hoor. In de verte, ik voel het, ik zie het, ik ruik het niet. De zee! Jeetje! Is dat even lang geleden dat ik dat gezien heb. Phoe, minstens acht dagen. Toe maar weer. We versnellen onze voetstappen. En dan staan we in het kristal helder witte zand. Maar het is wel heet! Snel door lopen, waar zijn ze? Waar zijn ze nou? Ja, de surfers natuurlijk! Hello!! (Hallo!!). Nee, niet dus.
Dan maar gaan slapen. Heerlijk.
Snurk. Ohnee, dat verzin ik. Mayke was heel stil op het strand, heb haar niet gehoord. Tot een bepaalt moment. ‘Ik geloof dat ik begin te verbranden’ direct zijn we van het strand gegaan, want we hadden het stiekem allebei wel gehad.
Op naar, de smoothie tent. Bij de supermarkt en het eet tentje in de buurt. De allerlekkerste smoothie gedronken, banaan en mango was het geloof ik. Hmm, heurlijk!
Het begon al aardig laat te worden, en als we nog voor middernacht terug wilde zijn, mochten we toch wel een beetje op beginnen te schieten. We schoten van het bankje, en liepen naar buiten. Weer gebeurde het me. Orientatie. Weg. CC. Help!
Geen orientatie bij CC. We zijn in paniek, hoe komen we hier weg! Aaah!!! Oh, gelukkig er zit ook nog iemand op een bankje. Ik vraag aan een oud vrouwtje of ze weet waar de dichtsbijzijnde bushalte is. Helaas zegt ze al ‘i dont know (ik weet het niet)’ voordat ik de vraag gesteld heb. Op naar de volgende. Een ‘jongere’ vrouw, die aan het genieten is van haar koffie break (pauze) met een sigaret (tsja..). Nogmaals stel ik de zelfde vraag. Deze mevrouw luisterd wel, en ze weet een bushalte te vinden, ze wee tniet zeker of ook de 907 daar stopt, maar dat maakt niet uit! We gaan erheen. We steken de straat over. Kijken op het bordje. 703. Alleen 703 komt hier! Stress. Paniek. Wat moeten we nu? Gelukkig kwam daar weer de CC in Mayke naar boven, ze keek omhoog en zag de ‘katapult’ die we op de heen weg ook gezien hadden. Ja! Dat is het! Daar moeten we heen! Met de atractie in ons vizier lopen we in die richting.
CC herkent het weer. We lopen over een parkeer terrein, waar ik nog bijna wordt aangereden door een zwarte peugot 307. *****, scheld scheld. Ha! Ze kan me toch lekker niet verstaan. Dikke puh!
Als ik eenmaal over deze trauma heen ben herken het inmiddels ook weer. Ik herken de rode streep op de weg. Hier moeten we over steken. Dus dat doen we. We kijken op het bushaltebordje en ja hoor. 907. Het staat er gewoon! Richting Hellensvale. Daar moesten we heen. We checken de tijd en we zien dat het 16.21 is. De bus is net geweest, maar gelukkig komt er weer een om 16.42. We wachten rustig af. Ik kleed me om, ik doe een lange broek aan een een lekker t-shirt. Hmm, ik begon het koud te krijgen. De wind begon harder te woeien.
De bus kwam aangereden, in de bus betaalde we net als gister weer een kaartje van Surfers Paradise naar Brisbane, $10.20. Mooi zo. We gaan zitten, met onze 6 tassen. Lekker zwaar, met zn tweeen in zo’n klein bankje. Maar er stappen mensen uit. Ik verplaats naar een bankje voor Mayke. Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdleuning (?) en val bijna in slaap. Maar niet voordat mij iets opvalt aan deze gekke australische bus. Je kunt alleen maar voor in en uit stappen. Bij ons kun je er voor in, en als je een kinderwagen hebt kun je er achter ook in, maar anders stap je achter uit. Hier dus niet. Nu dit opgemerkt te hebben, worden mijn oogleden erg zwaar. Ik blijf wakker dat wel. Ik sluit wel even mijn ogen. Voor mijn gevoel ging de bus rit erg snel. We waren zo in Hellensvale. Op naar de trein. Hellensvale had maar 2 sporen, dus dat was makkelijk. 1 spoor ging richting Surfers Paradise en 1 spoor ging richting Brisbane, dus dat was niet zo moeilijk. Even gewacht, zo’n 5 a 10 minuutjes. En daar kwam de trein. Hij was bijna net zo ‘nieuw’ als die we de avond ervoor hadden. (ja dat was sarcastisch bedoelt!) Gelukkig hadden we wel een plekje, want de trein zat bommetje vol. Eenmaal in de trein hebben we beide wel geslapen denk ik. Ik weet niet of Mayke ook sliep, want toen sliep ik misschien ook wel. Heb ook nog even met Hilde gebeld. Ik stond er niet bij stil dat het pas 8u smorgens was in Nederland, dus ik had Papa en Karin maar niet gebeld. Na dit telefoontje, heb ik mijn oogjes ook nog even toe gedaan.
‘Brisbane Central, Brisbane Central’ Ja! Thats us! (Dat zijn wij) Hup, wij eruit, weer net als gister precies dezelfde weg terug genomen, we waren ondertussen wel erg sloom want we waren moe en hadden trek. We wilde iets met noodles eten. De avond ervoor zagen we overal chinese tentjes en dingetjes, en nu? Niets! De aap wilde niet uit de spreekwoordelijke mouw komen (ja ik weet dat het hier niet bij klopt maar het klinkt wel leuk!)
Nou dan maar bij Bubbles eten. Een tentje waar alleen maar chineesjes werkten, en hier was het tenminste niet zo duur. We verdienen immers maar $90 per maand..
We komen er aan, en vragen of we onze tassen even kwijt kunnen, want we moeten nog even pinnen, maar we komen weer terug, dus wij pinnen, weer terug naar Bubbles. We gaan lekker buiten zitten, het was nog best lekker. Komt er een chineesje naar buiten. Als je buiten wilt eten moet je wel eerst betalen. Dat vonden we onzin,dus zijn we binnen gaan zitten. Simple as that (Simpel als dat) haha.
We bestellen een Jus de orange en een vanilla milkshake. Beide vielen ze tegen, weer was mijn jus aangemengt met water, en de milkshake deed zijn naam eer aan, het smaakte alleen maar naar melk. We bestellen ons eten. Inktvis ringen voor Mayke en ik bestel een T-bone steak. Wat krijg ik. Een karbonaatje. Getver! Het eten viel ons ook erg, heel erg tegen. Met het laatste hapje dat ik wil nemen van mijn salade vliegt er een vliegje in. Misschien zat ie er al langer in maar dat weet ik niet. Dit pikken wij natuurlijk niet. We halen de serveerster erbij, en ik geef mijn bord af, en kijk heel bedroefd. Ze komt even later terug om te vragen of ik een nieuwe salade wil. Ik zeg nee, ik vraag haar wat we aan de prijs kunnen gaan doen, want ze snapt nu natuurlijk zelf ook wel dat ik niet de volle pond ga betalen.
Dit is allemaal erg lastig en ze gaat met haar manager babbelen. Daarna gaat ze mensen helpen te betalen, dus wij lopen naar voren toe. We zijn benieuwd wat ze voor ons in petto hebben. De steak was $18, de jus $3.80, dus in totaal zou ik $22 kwijt zijn. Samen bespreken Mayke en ik dat ik er $15 voor wil betalen, of $17 tops. Mayke had de milkshake voor $4 en de inktvis voor $10. Het vrouwtje komt weer naar ons toe, en ze geeft niets toe. Wij verluiden onze stemmen licht. Nu moet ze weer naar haar manager toe, nadat ik gezegt heb dat ik $15 betaal en meer niet. Of ze moet willen dat ik zo weg loop, of dat ik vertel tegen de andere gasten die het zelfde eten dat er insecten in rond lopen. Ze komt vlug weer terug, en nu opeens, is $15 geen probleem, ik zeg in het engels tegen Mayke, ik betaal wel voor ons beide, en wij verwachtte het bonnejte met de korting erop. Een totaal bedrag van 15 + 14= $29. Ik heb een briefje van $50 vast, en de serveerster die pakt geld uit haar kassa, ik geef haar $50, en ik krijg $35 terug.
‘Lopen’ sis ik tegen Mayke. En Mayke begint te lopen. Buiten schreeuwen we het uit! We hebben gedineerd voor $15!!
We worden helemaal blij, en zijn opeens helemala niet meer moe, en we maken alvast plannen om straks naar dek 10 aft te gaan. We hebben nu weer geld over!
Eerst zoeken we de shuttle bus. Komt er een crewmember naar ons toe. De shuttle bus komt niet. Hah, hah, grappig, we geloven het niet, maar als we het aan een paar andere crewmembers vragen, blijkt het waar te zijn. Godsamme! Daar gaat dus onze winst. Wij met de taxi terug naar het schip, die wel wel gedeelt hebben met 2 andere crewmembers. $20, ieder $5. Gelukkig hebben we nu nog steeds $5 dollar winst, dus daar kunnen we wel een drankje op doen!
Na 26 uur van boord geweest te zijn, zijn we allebei stiekem toch wel blij dat we de Statendam weer in het zicht hebben. We lopen naar binnen, door de security. En we gaan douchen en.. juist, naar dek 10!